مازندمجلس: مصطفی داننده- حسن روحانی به کدام جریان تعلق دارد؟ حامیان اوچه کسانی هستند؟ اینها سوال‌هایی است که از روز اول پیروزی روحانی تا امروز پرسیدهمی‌شود و هنوز پاسخ مشخص به آن داده نشده است.

با توجه به روش سیاسی روحانی در دولت یازدهم می‌توانبه این نتیجه رسید که شیخ دیپلمات یک «اصلاح طلب اصول‌گرا» است. این ویژگی باعث می‌شودتا او هم از رای اصلاح طلبان بهره ببرد و هم از رای اصول‌گرایان.

اصلاح طلبان با توجه به اینکه رهبرانشان نمی‌توانندبه صورت مستقیم و به شکل نامزد در انتخابات ریاست جمهوری حضور پیدا کنند از حسنروحانی به عنوان گزینه مطلوب برای تکیه زدن به کرسی ریاست جمهوری حمایت می‌کنند.درست مانند سال 92.

از سوی دیگر بخشی از جریان اصول‌گرایی که درفضای سیاسی کشور به جریان اعتدالی مشهور هستند و زعامت آنها به عهده ناطق نوری وعلی لاریجانی است هم از حسن روحانی حمایت می‌کنند و تفکر او را نزدیک تر به جریاناصول‌گرایی می‌دانند تا جئریان‌های تندرو.

در سال 92 هر دو گروه سیاسی کشور معتقد بودند که طرفدران آنهانقش تاثیرگذاری در پیروزی روحانی داشتند، اصلاح طلبان معتقد هستند حمایت هاشمی و خاتمیو کناره گیری عارف، باعث شد تا روحانی پیروز انتخابات شود و اصول گرایان نیز می‌گویندبا توجه به سابقه درخشان روحانی در این جناح، باعث شد تا اصول گرایان جامعه روحانیرا به دیگر نامزدهای اصول گرا ترجیح می‌دهند.

در این میان باید بهسوالی پاسخ داد. آیا واقعا مردم ایران در انتخابات ریاست جمهوری بر اساس تمایلات سیاسیو جناحی خود رای می‌دهند؟ با نگاهی به تاریخ سیاسی جمهوری اسلامی به ویژه بعد از پایاندوران ریاست جمهوری هاشمی رفسنجانی می‌شود پی به این معنا برد که مردم انتخاب‌ خودرا در روز پایانی انجام می‌دهند و توصیه هیچ جناحی را قبول نمی کنند.

این روزها سید محمد خاتمیرا نماد اصلاح طلبی در کشور می‌دانند و هرگاه نام او شنیده می‌شود، جریان اصلاحات درکشور تداعی می‌شود. خاتمی در سال 76، با بیست میلیون رای، راهی خیابان پاستور شد. بنابر تعریف این روزهای سبد رای، باید 20 میلیون اصلاح طلب به خاتمی رای داده باشند واین درحالی است که جناح چپ قبل از انتخابات ریاست جمهوری هفتم، در گوشه عزلت قرار داشتو بسیاری از مردم حتی فراموش کرده بودند که چنین افرادی در کشور حضور دارند.

انتخابات سال 76 نشان دادکه مردم بر اساس تصمیم شخصی خود و جذابیت‌های نامزدهای انتخابات رای خود را به صندوقمی‌اندازند. برای درک بهتر این معنا، می‌شود انتخابات سال 84 را نیز بررسی کرد. اگرتئوری «سبد رای» درست باشد باید اصلاح طلبان درانتخابات سال 84، پیروزی قطعی انتخاباتمی‌بودند و هاشمی رفسنجانی یا مهدی کروبی و حتی مصطفی معین با فاصله نسبت به اصول گرایانراهی نهاد ریاست جمهوری می‌شدند. اما نتیجه انتخابات به گونه دیگری بود و محمود احمدینژاد توانست نامزدهای اصلاح طلب را جا بگذارد و رئیس جمهور ایران شود.

اصول گرایان نیز که رای بهاحمدی نژاد را رای به خود می‌دانستند، از پیروزی در انتخابات سال 92 مطمئن بودند امااینبار نیز تاریخ تکرار شد و کسانی که دو دو انتخابات قبلی ریاست جمهوری به احمدی نژادرای داده بودند اینبار به حسن روحانی، نامزد نزدیک به آیت‌الله هاشمی رفسنجانی و سیدمحمد خاتمی رای دادند تا بازهم تئوری سبد رای مشخص در ایران به بن بست بخورد.

همانطور که مشاهده کردید مردمایران در انتخابات‌های مختلف نامزدهایی با سلایق گوناگون را انتخاب کرده‌اند که خاتمی،احمدی نژاد و روحانی حاصل این نگاه مردم است. ایرانیان در انتخابات ریاست جمهوری هیچگاهتابع نظرات سیاسی خود نبودند. بر خلاف انتخابات ریاست جمهوری، در انتخابات مجلس بهویژه در شهر تهران، مردم بر اساس جریان‌های سیاسی رای خود را به صندوق می‌اندازند،که این نوع رای برای اصلاح طلبان ملموس تر است و به صورت جدی می‌توان گفت که رای اصلاحطلبان در مجلس، از سبد طرفداران و همفکران آنها خارج می‌شود.

بخشی از جامعه ایران که آماری هم به صورت مشخصاز آنها وجود ندارد طرفدار پروپاقرص دو جریان سیاسی کشور هستند. این افراد قطعارای حزبی و جریانی خود را به صندوق خواهند انداخت. اما رای روحانی در انتخاباتریاست جمهوری یازدهم، رای مردم به یک رئیس جمهور بود و جریان‌های سیاسی نمی‌توانندرای روحانی را به خود منتسب کنند. درست است که روحانی این روزها، بیشتر به سمت چپ راهنما می‌زند تا راست ولی نمی‌توان گفت که مردم که بهوی رای دادند نیز طرفدار اصلاح طلب‌ها هستند. سبد رایمردم ایران همیشه خاکستری بوده است.