مازندمجلس- گروه سیاسی: در روزهای اخیر جدولی در فضای مجازی منتشر شد که رتبه استان ها در تصدی مسئولیت های ارشد کشوری از دولت های سوم تا یازدهم را نشان می دهد. در این جدول که نام 19 استان به چشم می خورد استان مازندران در ردیف 5 استان انتهایی جدول، پس از استان های فارس و خوزستان و پایین تر از خط متوسط کشور در رده پانزدهم قرار دارد.

این در حالی است که بر اساس این جدول استان های یزد، سمنان و اصفهان بیشترین سهم از تصدی مسئولیت های ارشد کشوری را در میان استان های کشور، به خود اختصاص داده اند که نام استان سمنان به عنوان همسایه ی جنوبی ما در رتبه دوم حائز اهمیت است.

از طرفی در بین استان های شمالی، استان گلستان نسبت به دو استان دیگر وضعیت مطلوب تری دارد و پس از استان های کرمان و آذربایجان غربی در رتبه دوازدهم و استان گیلان هم پس از استان های خراسان و مرکزی در قعر این جدول قرار دارد.

اگرچه نام استان هایی چون کهگیلویه و بویراحمد، اردبیل، هرمزگان، بوشهر، زنجان و چهارمحال و بختیاری در این جدول به چشم نمی خورد اما قرار گرفتن مازندران در رده های انتهایی جدول با توجه به پیشینه ی درخشان این استان از لحاظ چهره ها، شخصیت ها، بزرگان، نخبگان و رجل سیاسی و اجرایی از دیرباز تاکنون مایه ی شگفتی است! سوال اصلی این است که چگونه ممکن است استانی با دارا بودن کثرت مدیران و مسئولان با دانش، خوش نام، کارآمد و خدمتگذار، جایگاهی در بین استان های مطرح کشور، ندارد و نمی تواند در امور اجرایی کشور و حتی امور استانی خود در حد توان و ظرفیت واقعی خود ظاهر شود!

البته این مساله ای نیست که به تازگی و پس از انتشار این جدول عیان شده باشد بلکه از سال ها پیش دغدغه و مساله اصلی بسیاری از نخبگان و فعالان استان بوده است و بارها نیز از طریق رسانه ها و تریبون ها در محافل مختلف سیاسی، اجتماعی و اقتصادی به آن پرداخته شده است. شوربختانه دلایلی هم که برای چرایی این امر بیان می شود نشان می دهد که در نهایت، همه و همه، ریشه در نوع تفکر و فرهنگ خود مازندرانی ها و فعالان و نخبگان آن دارد. فرهنگی که اتحاد و انسجام لازم بین مسئولان مازندرانی را سست می کند و از هم می پاشاند. تفکری که رشد و ترقی دیگران را نمی پسندد و مانع اعتماد لازم دولت به اکثر نیروهای بزرگ این استان می شود: «فرهنگ خودزنی»؛ «تفکر خرچنگی»

فرهنگ و تفکری که در گوشه گوشه ی تاریخ این دیار خودنمایی می کند و برای نسل های مختلف قابل لمس است. از این رو کم نبوده اند مدیران و مسئولان مازندرانی در سطح مدیریت کشور که نخستین هجمه کننده ی آن ها یک یا چند مازندرانی بوده باشد. کم نبوده اند فعالان و سیاستمدرانی که با تنگ شدن عرصه ی کار و خدمت کنج عزلت گزیده اند و یا با هجرت و نشان دادن لیاقت خود در نقاطی دیگر به درجات بالای علمی و مدیریتی رسیده اند.

آنچه پیداست فراوانی مدیران و مسئولان با دانش، خوش نام، کارآمد و خدمتگذار، مازندرانی در سطح کشور است و آنچه بیگانه می نماید قرار گرفتن استان مازندران در ردیف استان های انتهایی و ضعیف جدول، در تصدی مسئولیت های ارشد کشوری است که در شرایط عادی و معقول، مجموع آن ها با هم همخوانی ندارد. اگرچه سعی ما در این مجال کوتاه، اشاره ای به مهمترین علت آن بوده است اما می طلبد کارشناسان و صاحبنظران حوزه ی مربوطه در استان بیشتر و عمیق تر به این موضوع بپردازند.