مازندمجلس: کارگردان نمایش «یک دقیقه و سیزده ثانیه» در پاسخ به سوال هنرنیوز گفت: سیاهنمایی واژهای جعلی برای فرار از مسئولیت است
شهرام گیل آبادی در این نشست گفت: این نمایش حاصل یک پژوهش دو ساله با کمک ان جی اوهای مرتبط با آسیب اجتماعی از 53 زن کارتنخواب است. زنانی که در موقعیت انسانی با ما مشترکند اما در اوج زحمت و مرارت زندگی خود را در کنار ما ادامه میدهند و متاسفانه ممکن است نگاه ما به آنها دون باشد. اما این عزیزان با زندگی میجنگند تا مثل ما یک زیست حداقلی و متوسط را کنار سایر شهروندان داشته باشند. بسیاری از مواقع ما نسبت به این زحمت این قشر برای رسیدن به یک زندگی بیتوجهیم.
گیلآبادی با بیان اینکه در طول بررسی قصه این 53 زن کارتنخواب این داستانها را با گروههای مختلف اجتماعی در میان گذاشته است، گفت: بسیاری از این قصهها باورپذیر نبودند و گاهی شنونده احساس میکرد در این قصه یا دروغی بوده یا اغراق شده است اما وقتی کمکم با این زنان کارتنخواب آشنا شدم و تلاشهایشان برای زندگی را دیدنم همه ما دچار یک شرم جمعی شدیم که ناشی از کوتاهیمان در برابر موقعیت انسانی این آدمها بود.
کارگردان نمایش «یک دقیقه و سیزده ثانیه» ادامه داد: از میان قصههای این 53 زن کارتنخواب، 4 قصه که فراگیرتر بود برای نمایش و یک قصه برای یک فیلم سینمایی بلند که در آینده کلید میخورد، انتخاب شدند. در کنار کار جمعی برای تهیه این چهار قصه توسط بهمن عباسپور و کار نهایی محمد چرمشیر، مستنداتی هم از خود به جا گذاشته که آقای طاهری از آنها 26 مستند از زندگی این 53 زن کارتنخواب تهیه کرده است.
وی سبک نمایش خود را برگرفته از تئاتر اینتراکتیو عنوان کرد سبکی که تلاش می کند فاصله بین تماشاگر و گروه بازیگری را حد امکان از بین ببرد و تعامل مثبتی بین بازیگر با تماشاگر ایجاد کند.
کارگردان نمایش «یک دقیقه و سیزده ثانیه» در پاسخ به سوال خبرنگار هنرنیوز که پرسید« با توجه به اینکه پرداختن به موضوعات اجتماعی همواره حساسیت زا بوده و کارگردانان معمولا به سیاه نمایی متهم می شوند. شما چقدر تلاش کردید از این اتهام دوری کنید؟» به شوخی گفت: ما چون پرونده سیاهی داریم حتما متهم به سیاهنمایی خواهیم شد! اما جدا از شوخی سیاهنمایی مفهومی ندارد بعضیها سر خود را زیر برف کردهاند و خیلی چیزها را نمیبینند اما کار آرتیست این است که جامعه خود را ببینند و حرفش را بر اثر هنریاش بزند.
گیل آبادی با بیان اینکه واژه سیاهنمایی را واژهای جعلی برای فرار از مسئولیتهایی میدانم که میخواهیم از آنها شانه خالی کنیم ادامه داد : سیاهنمایی وقتی است که مسئولان و سیاستگذاران از خودمان و مشکلات جامعهمان فرار کند. از زمانی که کار هنری را آغاز کردم؛ متوجه شدم هنرمندان نقشی جدی در پیشبرد اهداف کلان جامعه دارند و نکاتی را میبینند که اگر به آن توجه نشود تبدیل به یک معضل جدی خواهد شد.
به گفته وی نگاهش به آسیبهای اجتماعی و کارتنخوابی زنان در راستای انجام وظیفه هنرمندانهاش بوده است.
این کارگردان تئاتر تاکید کرد: بنده با واژه سیاهنمایی مخالفم و به آن وقعی نمیگذارم و معتقدم کسانی که هنرمندان را به سیاهنمایی متهم میکنند از چیزی فرار میکنند که میترسند با آن روبرو شوند.
کارگردان نمایش «یک دقیقه و سیزده ثانیه» یادآور شد: معتقدم زخم آسیبهای اجتماعی ابتدا روی چهره دیانت ما هست زیرا دین ما فاصله تبلیغاتی را تایید نمیکند.
وی در پاسخ به سوال دیگر خبرنگار هنرنیوز که پرسید« با توجه به اینکه تئاتر شما برگفته از واقعیت است چقدر در راستای دراماتیزه کردن آن تلاش کردید؟» یادآور شد: در هر کاری که از واقعیت گرفته می شود حتما عناصر درام لحاظ خواهد شد و ما هم سعی کردیم به گونه ای عمل کنیم تا تماشاگر بعد از تمام شدن تئاتر احساس کند که موضوع تئاتر یقه او را رها نمی کند.
به اعتقاد شهرام گیل آبادی ؛ نظام آموزشی ما هیچ وقت آنقدر توانایی نداشته که بتواند آموزشهایی برای توانمند کردن شخصی ارائه کند ضمن اینکه ما نیز در فضای اجتماعی معمولا خودنگر هستیم و کسی دغدغه دیگری را ندارد.