دلایل مربوط از سوی عبدالله بن زاید آل نهیان، وزیر امور خارجهامارات متحده عربی، در کنفرانس مطبوعاتی خود با سرگی لاوروف، وزیر امور خارجه روسیه،مطرح گردید. این وزیر عربی اعلام کرد: «در بروز بحران سوریه، به موازات اوضاع سیاسیداخلی، مداخله نیروهای خارجی نیز دخیل بوده است. از جمله، ایران و ترکیه در راستایتضعیف حاکمیت سوریه عمل کرده اند و از این رو، این کشورها باید به مداخله خود در اینجنگ خاتمه دهند».
روشن است که بهانه اصلی در ایراد چنین سخنانی، تداوم انزوای دیپلماتیک قطر بودهاست.
در این میان، در زمینه روابط دو جانبه میان ترکیه و ایران، عملا، نشانه هایی ازقرابت مشهود شده است. برای نمونه، در ماه جاری، سرلشکر باقری، رئیس ستاد کل نیروهایمسلح جمهوری اسلامی ایران، به آنکارا سفر کرد. براساس خبرهای رسیده، در دستور کار ایندیدار و مذاکرات وی با هولوسی آکار، همتای ترک وی، بحران سوریه قرار گرفته بود که دراثر تضعیف برخی از گروهک های شورشی در سوریه و بروز تفرقه در میان خانواده «عرب» شکلجدیدی به خود گرفته است. گفتنی است که تهران و آنکارا به موازات روسیه ضامن برقراریآتش بس در سوریه هستند که در چارچوب «فرمت آستانه» به امضا رسیده است، اگرچه، تهراندیرتر به توافق میان روسیه و ترکیه پیوست.
مساله مهمی که قرار است، دولت های ترکیه و ایران بحث و بررسی کنند، دولت کردستانخواهد بود. در فصل پاییز، دولت کردستان عراق قصد دارد، رفراندوم مربوط به اعلام استقلالرا برگزار کند. این رای گیری که می تواند به تشکیل نخستین دولت کردستان بیانجامد، نهباب طبع تهران است و نه، آنکارا. در همین رابطه،طرح رویارویی با این تلاش های کردستان در راستای جدایی از عراق، موضوع اصلی خواهد بود.
کیریل سمنوف، مدیر مرکز مطالعات اسلامی انستیتوی توسعه نوآوری، به نشریه «نزاویسیمایاگازتا» گفت: «از همان ابتدا، اماراتی ها مخالفان پیگیر به اصطلاح اسلام سیاسی بودندکه ترکیه از آن حمایت می کند. از این جهت، در این زمینه آنان موافق سکولاریستی شدنهر چه سریع تر کل خاور نزدیک هستند و حمایت آنان از کردهای سوری نیز با همین مسالهمرتبط است. وقتی قرار بر این شد که ائتلاف بین الملل به آنان مساعدت نظامی نشان دهد،اماراتی ها شروع به ارسال خودروهای زرهی خود به کردها کردند. این سیگنال روشنی بودبرای طرف ترکی. افزون بر آن، اگر قرار بر این می شد که در جریان رویارویی در سوریه،عربستان سعودی یا از گروهک های سلفی حمایت کند، یا گروهک های لاییک، اماراتی ها فقطاز سکولارها حمایت می کردند». در نتیجه، بخش لاییک مخالفان سوری به «نیروهای دموکراتیکسوریه» تبدیل شدند – اتحاد چند ملیتی که تشکیلات نظامی کردها هسته آن به شمار می رود.
این تحلیلگر اشاره می کند که دور تشدید اوضاع میان ترکیه و امارات متحده عربی بارخدادهای سال ٢٠١٦ میلادی، در ترکیه مصادف شد، وقتی تلاش شد تا کودتای نظامی را عملیکنند. سمنوف گفت: «از جمله، اماراتی ها نیز به همدستی در این رخدادها متهم شدند».
بحران قطر دور دیگری از تشدید وخامت اوضاع بود که طی آن، آنکارا از دوحه حمایتکرد و حتی، از تقویت قوای خود در پایگاه نظامی اش واقع در خاک این کشور بلوکه شده سخنگفت. سمنوف می گوید: «امارات متحده عربی هم علیه قطر و هم ترکیه، اقدامات بسیار تندیرا اتخاذ خواهد کرد».
این کارشناس اشاره می کند که عربستان سعودی و امارات متحده عربی ضمن کاهش مساعدتهای خود به گروهک های سوری، بر دینامیک جنگ مسلحانه سوریه تاثیر گذار بوده اند. سمنوفدر پایان گفت: «این دو کشور نقش بزرگی را ایفا کردند، زیرا توجهات خود را به سوی حلو فصل مناقشه یمن معطوف کردند و به مساله سوریه فقط از جنبه اصل باقی مانده پرداختهاند».