مازندمجلس: به گزارش نامه نیوز میرا قربانی فر در روزنامه قانون نوشته است :مادر همیشه داراي مفهوم والایی در فرهنگ ایرانیان بوده است. زن نماد زایش ، زایندگی و باروری زمین بود و مادر نماد ایثار و فداکاری است. عجیب نیست که در فرهنگ ایرانیان باستان، زمین مادر بوده است و ساکنانش فرزندان این سرزمین. فرهنگی که در آن الهه زمین ، زنی بوده است که حافظ این خاک و ساکنانش شده است. سرزمینی که در طول سالیان مختلف، درگیر جنگ ها و جدال‌های بسیار شده است و چه عجیب که در سال های اخیر گویا این مادران زمین را به چشم خویش می دیده‌ایم. مادران انتظار که پس از جنگی هشت ساله که دفاعی تمام عیار از وجب به وجب خاک این سرزمین بوده است برای بیش از سه دهه چشم انتظار مانده اند. تا پیش از آزادی اسرای سرافراز ایران، در انتظار بازگشت فرزندان و در سال های پس از آن در انتظار بازگشت پیکر فرزندانی که برای بارور کردن آنان از شیره جان خویش مایه گذاشته اند. مادران انتظار انگار همه تجسم ویرانی جنگ‌ها در همه جهان هستند. زنانی که انتظار را معنای دیگری داده‌اند، انتظار برای عدالت، یا انتظار برای بازگشت پیکری که سهم آن‌ها از همه مادرانگی‌های‌شان شده‌است. چه رازی و چه صبری دراین مادرانگی است که می تواند سال‌های بالندگی فرزند را تنها درعکسی که باقی مانده است تصور کندو انتظار بکشد.ايستاده چون سرودر روزهای گذشته تصویری فضای مجازی را در نوردید؛ تصویر نوجوانی را نشان می‌دهدكه سینه خیز در میان آب، خاک و گل شجاعانه پيش مي‌رود.چهره مصممی دارد و لب‌ها را به هم فشرده وچشم های معصوم و کودکانه اش به نقطه مشخصی خیره مانده و گويي منتظر دستور است. موهایش پریشان و آشفته روی پیشانی ریخته وگونه هایش را به سمت بالا کشیده است. مشخص است که به سمت هدف معلومی پیش می‌روند، همگی سینه خیز و از پاهایی که در تصویر است می توان حدس زد زنجیره‌ای است انسانی که به پیش می رودتا اعتبار وطن خدشه دار نشود.تصویر او با همه جدیتی که دارد و اسلحه‌ای که آن گونه محکم به خود چسبانده است اما شايد برای مادرش همان کودک بازیگوشی به حساب مي‌آيد که در کوچه ها شیطنت می کرده است.تصویری که مادر 34 سال گذشته در خیالش ، بزرگ شده ،قدکشیده و درس خوانده و شاید حتی مادر را صاحب نوه هایی کرده است. تصویر از عکاس مسیحی،آلفرد یعقوب زاده است که یکی از عکاسان برگزیده دوران جنگ ایران و عراق بوده و این تصویر شايد آخرین عکس شکار شده از«حسن جنگجو»نوجوان وطن پرست تبریزی باشد که حمله بیگانگان به خاک سرزمینش را تاب نیاورده است و رفته تا حافظ این خاک باشد. او در زمان گرفته شدن این عکس (اوایل جنگ)تنها ۱4 سال داشته است. سه سال بعد، درجریان عملیات خیبرجاويدالاثر‌شد و اگر شهید نمي‌شد، اکنون مردی ۵۰ ساله بود.بغض خاموشتصویر «حسن جنگجو»اما آن گاه راهی رسانه ها شد که خبر رسید پس از 34 سال پیکرش راهی خانه خواهد شد. خبرها می‌گفتند که صاحب این تصویر که جاوید الاثر شده بود، حالا پیدا شده است و اما نمی‌گفتند از رنج های مادری که شاید همه 34 سال گذشته، این آخرین تصویر فرزند را به سینه می‌چسبانده است. خبرها نمی‌گفتند که مادر 34 سال انتظار را معنا کرده است تا فرزند بیاید و بار دیگر جسم پسر را در آغوش بکشد و همه دلتنگی‌های این سال ها را در گوش فرزند نجوا کند. برایش از رنج‌ها بگوید از بی تفاوتی‌های مردمان این سرزمین كه دل او را خون كرده‌است. خبرها هیچ کدام، هیچ گاه از مادران انتظار نمی گویند؛ از زنانی که دلاورانه فرزندان را برای حفاظت از خاک وطن راهی کردند و بسیاری از آن ها هیچ‌گاه دوباره فرصت در آغوش گرفتن فرزندان را نیافتند. پیکر «حسن جنگجو»دیروز به تبریز بازگشت. پس از دوری 34 ساله، او دوباره در خاک وطن بود. خاکی که برای حفاظت از آن، اسلحه را به سینه چسباند و شاید پیشانی مادر را بوسید و رفت.پايان چشم انتظاري مادرانهتبریز، دیروز خاک عزیزی بود که پیکر فرزند ایران را پس گرفت و وای از خبری که بعد از آن آمد. مادر شهید تنها ساعتی پس از بازگشت پیکر فرزندش، به او پیوست وچه رازی بود در این انتظار 34 ساله که مادر را روی پا نگاه داشت تا بار دیگر فرزند را در آغوش بگیرد. مادر پس از تشییع پیکرمحافظ جاودان وطن، رفت تا پس از 34 سال دوری، این بار به تمامي کنار پسر باشد. رفت تا راز آن ایستادگی و مقاومت تا بازگشت پیکر فرزند را تا ابدبا خودنگاه دارد.سلام خدا برمادران انتظارمادران انتظار، حال دیگر تنها مادران شهیدان جاویدالاثر سال های دفاع از خاک وطن نیستند. مادران انتظار، حال نام دیگر مادران وطن است. مادرانی که برای باقی ماندن نام وطن، برای حیثیت این سرزمین، عزیزترین پاره های تن خود را فدا می کنند، صبوری می کنند و رنج می کشند. حال مادران انتظار، نام دیگر مادران این سرزمین است،آن‌ها زنانی از جنس صبر و استقامت هستند و من باور دارم که آنچه برای همیشه ضامن امنیت این سرزمین خواهد شد، فارغ از همه داشته‌های مادی این خاک، یاد این مادران و فرزندان‌شان است. مادران و فرزندانی که نه با حضور مادی خودکه حتی در غیاب خود برای ابد، ضامن سرافرازی این خاک خواهندبود. وداع دیروز تبریزدیگر تنها وداع با سرباز ابدی وطن نبود، سلامی به مادران این سرزمین بود .مادرانی که پاره تن را برای وطن دادند تا ایران براي همیشه تاریخ سربلند و محکم بایستد.