مازندمجلس:
گزارش می افزاید: مصیبتی که «لیندون جانسون» رییس جمهوری وقت آمریکا در سال 1964میلادی پدید آورد، نمونه ای از فجایع تاریخی است که روسای جمهوری آمریکا از رویارویی با آن وحشت دارند. اکنون ترامپ همان بلا را در رابطه با کره شمالی و ایران بر سر خود می آورد. زمانی که ایالات متحده در ماه مه 1964، کمتر از 20 هزار نیروی مشاور و آموزش در ویتنام داشت، جانسون به «مک جرج باندی» مشاور امنیت ملی دولت جانسون گفت: «دیشب بیدار ماندم و به این مساله فکر کردم... جهنمی از تردید در درونم سر برکشید. نمی بینم که وقتی پای خودمان را گیر انداختیم، چه دستاوردی خواهیم داشت... . فکر نمی کنم که می توانیم 10 هزار مایل دورتر از خانه بجنگیم و در آن منطقه به جایی برسیم. فکر نمی کنم که این جنگ ارزش اش را داشته باشد و فکر نمی کنم که بتوانیم از آن خلاص شویم... امروز صبح به این آجودان خودم نگاه می کردم، شش تا بچه قد و نیم قد دارد... من می خوام او را روانه کدام جهنمی کنم؟ ویتنام جهنمی چه ارزشی برای من دارد؟... چه اهمیتی برای این کشور دارد؟»از نظر این استاد روابط بین الملل، همه این ها، پرسش های درستی بود. او می فهمید که ویتنام عملا اهمیتی ندارد و می تواند به آسانی تبدیل به یک باتلاق شود. با این همه نتوانست به این نتیجه منطقی برسد که عقب بکشد. همچون بسیاری از روسای جمهوری پیش و پس از خود، نمی دانست چگونه باید به شکست اذعان کند. سرانجام او شمار نیروهای آمریکایی در ویتنام را از کمتر از 20 هزار نفر، به بیش از 500هزار نفر افزایش داد؛ هندوچین، جامعه آمریکا و ریاست جمهوری اش را از هم گسیخت. گزارش تاکید می کند: این یک نمونه دراماتیک است اما این به طور عمومی واقعیت دارد که هرگاه آمریکا با دو گزینه کوتاه آمدن یا تشدید درگیری روبرو شود، دومی را پیگیری می کند.نویسده براین باور است: «در دو حوزه حساس، یعنی کره شمالی و ایران، ترامپ به تندی ریسک های آمریکا را افزایش داده است. او مصمم است نشان دهد که از پیشینیان خود قاطع تر است، پس به مواضعی حداکثرگرا در برابر این دو کشور روی آورده است».به دنبال یک کره شمالی کاملا غیرهسته ای و ایرانی است که موشک های بالستیک نمی سازد و از نیروهای نیابتی در سوریه، عراق و یمن پشتیبانی نمی کند. احتمال بسیار ناچیزی هست که کره شمالی و ایران، تسلیم خواسته واشنگتن شوند و اگر نشوند، ترامپ چه خواهد کرد؟ آیا کوتاه می آید یا رویکرد تشدید منازعه او به کجا می انجامد؟فرید زکریا معتقد است: «ترامپ، مذاکرات بین المللی را به مانند معامله های تجاری می بیند. باید او برنده باشد. اما تفاوت بزرگی در این میان هست. در عرصه بین المللی طرف دیگر هم مجبور است نگران سیاست های داخلی خود باشد و او هم نمی تواند ببازد». به تازگی، یک بازرگان برجسته به من گفت: «ترامپ مذاکره را دو نفره می بیند و تصور می کند که فقط او هست و نفر مقابل، دو رییس که با هم معامله می کنند. اما واقعیت این است که بیرون اتاق هم افرادی هستند- همان افکار عمومی دو کشور- که محدودیت های سنگینی را بر مذاکره گران وارد می کنند. اینجا اصلا یک بازی دو نفره نیست.مجری شبکه «سی.ان.ان» تاکید دارد: هر مذاکره بین المللی، برای آنکه موفق باشد، ناچار باید 'برد- برد' باشد و گرنه طرف های مذاکره نمی توانند آن را به مردم خود عرضه کنند. اما برداشت ترامپ این است که او باید برنده شود و طرف دیگر باید ببازد.یک مقام ارشد مکزیکی به من گفت که راه هایی برای مذاکره دوباره درباره نفتا (توافق تجارت آزاد آمریکای شمالی) وجود داشت اما لازمه اش این بود که ترامپ امتیازاتی بدهد که ما هم دستاوردی داشته باشیم. اما او شروع به تحقیر ما کرد و هر توافقی را ناممکن ساخت. نمی شود که دولت مکزیک تسلیم واشنگتن باشد.'اینجا، عرصه دیگری است. حوزه معاملات ملکی نیست. شرایط بسیار پیچیده تر است و خطرات خیلی بالاتری در کمین است.