دیروز در خبرها مطلبى از جناب آقاى مهرداد کاظمى خواننده خوب و قدیمى کشورمان نقل شده بود. ایشان گفته بود: «مرحوم حاج احمد آقا گفته اند که امام، روزى دو بار با آهنگ اى ساربان گریه مى کردند».
در نگاه اول، براى من با شناختى که از امام پیدا کرده ام و از نزدیکترین افراد به ایشان فرا گرفته ام، این نقل قول مقرون به صواب نبود. با این حال از نزدیکان امام که آن روزها را به خاطر دارند پرسیدم و آنها هم چنین مطلبى را به خاطر نداشتند. روشن است که مرحوم حجت الاسلام و المسلمین حاج سید احمد خمینى یادگار فقید امام هم نیستند تا از ایشان جویاى حال شوم.
اکنون به نظرم همین بهانه اى است تا یک بار دیگر به امر خاطره توجه کنیم. خاطره نامش را با خود همراه دارد. از حافظه بر مى خیزد و ارزش آن به گوینده آن است. روایت با وثاقت راوى و میزان قرابت او با منبع خبر ارتباط مستقیم دارد. قدرت حافظه، میزان دسترسى فرد در زمان وقوع حادثه، فهم درست از روحیات گوینده ى خبر، توجه به شرایط صدور و قرائن حالى و مقالى و... همه از نکاتى است که به خبر و خاطره ارزش مى دهد و یا آن را از ارزش مى اندازد.
وقتى حاج حسن آقا بحث دقیق اجتهاد در اندیشه امام و اصول آن را طرح کردند و به همه توجه دادند که براى استفاده از کلام امام باید به قواعد چنین امرى تن داد و آن را باز شناخت ، یکى از مهم ترین این مبانى را در نقل قول ها از امام، توجه ویژه به ارزش روایت هاى گویندگان و گویندگان روایات دانستند. ارزش هایى که از توان راوى اول و هم چنین راویان بعد ناشى مى شود.
امروزه هر چه جلو مى رویم به اهمیت این مهم بیشتر پى مى بریم، امروزه که آرام آرام دست ما از یاران حلقه اول امام خالى مى شود. چند سال قبل به همت پژوهشکده امام، درباره اصول اجتهاد در اندیشه امام بحث هایى مطرح شد که متأسفانه پى گرفته نشد.
در هر حال این خاطره از دید من نمى تواند با صحت قرین باشد و بدون آنکه گوینده محترم و محبوب آن دوران را به دروغ متهم کنم، محتواى سخن را نمى توانم صحیح بدانم.
29212