نگاهی کوتاه به ساختار این سازمان، توضیح اهداف و نقش مازندران در آن:
سازمان اکو درواقع سازمان اقتصادی منطقه‌ای است که نخستین‌بار توسط سه کشور ایران، ترکیه و پاکستان در سال 1343 پایه‌ریزی شد.
پس از سقوط شوروی، کشورهای افغانستان، جمهوری آذربایجان، قزاقستان، ترکمنستان، قرقیزستان، ازبکستان و تاجیکستان نیز به این سازمان اضافه شدند و به نوعی ساختار منطقه‌ای این سازمان برای رسیدن به اهداف خود تکمیل شد.
در اساسنامه‌ی این سازمان آمده‌است: اکو برای بهبود شرایط توسعه اقتصادی پایدار کشورهای عضو تلاش می‌کند و برای حذف تدریجی موانع تجاری در این منطقه فعالیت دارد. از دیگر اهداف اکو، تهیه برنامه مشترک برای توسعه منابع انسانی در این ده کشور است؛ این سازمان هم‌چنین برای تسریع برنامه توسعه حمل و نقل و ارتباطات فعالیت می‌کند.
در دوران گذشته بارها شاهد موانع تجاری، عدم توسعه اقتصاد پایدار و نیز توسعه آنچنان حمل و نقل در ایران بوده‌ایم اما نباید از رشد این موضوعات در کشور نیز چشم‌پوشی کرد؛ روی سخن با مدیران مازندران است!
مگر می‌شود استانی در نقطه‌‌ای حساس واقع شده باشد و از لحاظ جغرافیایی نیز جزء نزدیک‌ترین استان‌ها در کشوری باشد که عضو سازمان اکو است اما رونقی در چارچوب اساسنامه‌ی یاد شده نداشته باشد!؟
در ادوار گذشته شاهد گذر استانداران از این قضیه‌ی بسیار مهم بوده‌ایم و جالب است بدانید که حتی اگر به صنعت گردشگری در استان توجه ویژه‌ای می‌شد، توسعه‌ی اقتصاد پایدار در استان خود را نشان می‌داد؛ صنعت کشاورزی، ساخت ماشین آلات کشاورزی و ... از جمله مواردی است که می‌توانست مارا در رسیدن به یک استان پررونق یاری رساند اما همچنان وضعیت استان، یک بام و دو هوا است.
توسعه حمل و نقل در استان که اوضاع نامطلوبی دارد و ما همچنان جزء استان‌هایی هستیم که بیشترین افزایش تلفات جاده‌ای در کشور را دارا می‌باشیم و هنوز جای جاده‌ها، وسائل حمل و نقل درون و برون‌شهری استاندارد در استان خالی‌است!
افزایش سطح زندگی و رفاه مردم
استان مازندران با اینکه دارای ظرفیت‌های بالقوه در جریانات صنعتی و اقتصادی گوناگون است اما همواره از جمله استان‌هایی بشمار می‌رود که سطح زندگی مردم در یک بازه‌ی متوسط رو به پایین می‌باشد و رفاه جامعه نیز به همین‌گونه دچار مشکل است.
از طرفی استفاده نکردن از جوانان وعدم جوانگرایی مدیران پیشین استانی خود از عواملی بوده که به رفاه جوانان با استعداد و با سواد مازندران، ضربه وارد کرده‌است.
گسترش تجارت درون منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای و حذف موانع تجاری
در مازندران، به ندرت شاهد تجارت و همکاری با استان‌های مجاور هستیم و این نقطه ضعفی بزرگ برای استانی‌است که در کشوری واقع شده که خود عضو سازمان اِکو می‌باشد.
تنها با یک بازنگری به استان‌های درحال رشد کشور که هم‌اکنون در جایگاه‌ه مطلوبی قرار دارند می‌توان متوجه شد که اگر همکاری با متخصصان استان‌های مجاور و حتی فرامنطقه‌ای می‌تواند زمینه‌ساز ایجاد دوران طلایی اقتصاد مازندران شود؛ یک دست صدا ندارد!
افزایش واردات و خارج و مبادلات مرزی از طریق بنادر مازندران، می‌تواند ازجمله مواردی باشد که باعث حرکت تجارت در استان و ارز وارده در استان خود به اقتصاد کشور و مازندران نیز کمک‌رسان است.
ارتقای همکاری‌های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، فنی و علمی/همکاری با سازمان‌ها و گروه‌بندی‌های بین‌المللی و منطقه‌ای
امروزه در جوامع پیشرفته، همکاری و تعامل با نهادهای مختلف و کارآمد در حوزه‌های یاد شده توانسته زمینه‌ساز رشد سطح زندگی و رفاه مردم باشد؛ مازندران با فرهنگی غنی و نیز منابع انسانی تحصیل کرده در علوم و فنون، اقتصاد و شرایط ویژه‌ی اقتصادی خود می‌تواند به یکی از قطب‌های صنعتی در منطقه تبدیل گردد اگر مسئولان به فکر آن باشند.
در شرایط مطلوب نیز از طریق همکاری با شرکت‌ها و سازمان‌های بین‌المللی می‌توان استان را به رشد اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی رساند.
توسعه همگرایی بخش دولتی و خصوصی با تأکید بر آزادسازی اقتصادی
همگرایی بخش دولتی و خصوصی می‌تواند به پیشرفت یک جامعه مبدل شود و این درحالی‌است که هدف، تنها رسیدن به استان یا کشوری آباد و موفق باشد.
جامعه‌ی موفق، جامعه‌ای است که در آن اقتصاد کاملاً آزاد و روان باشد؛ اوضاع کشور از لحاظ اقتصادی گرچه دارای شرایط خاصی‌است اما اگر به سرمایه‌گذاران اجازه حضور در طرح‌های دولتی و خصوصی داده شود و یا از سرمایه‌گذاران و همگرایی نهادهای داخلی و خارجی استفاده شود به جرأت می‌توان گفت که اقتصاد آن جامعه، اقتصادی موفق و روان است.
بطور کلی مازندران با دارا بودن شرایط استراتژیکی دریایی و جغرافیایی، دارا بودن ارتباطات بین‌المللی، مناطق ویژه‌ی اقتصادی بندر نوشهر و امیرآباد، منابع انسانی تحصیل‌کرده، شرایط آب و هوایی معتدل، زیرساخت‌های کشاورزی، صنعتی و تجاری، فناوری اطلاعات و ارتباطات، اراضی حاصلخیز، طبیعت گوناگون و مفرح ساحلی، دشتی، جنگلی و کوهستانی که مساعد برای توسعه‌ی صنعت گردشگری می‌باشد یکی از مهم‌ترین و غنی‌ترین استان‌های کشور بشمار می‌آید اما تاکنون به علت عدم هماهنگی مدیران استانی و کشوری و نیز عدم همگرایی مسئولان استانی و شهرداری‌ها مسبب شدند تا مازندران با تمامی ظرفیت‌های یادشده آنطور که باید و شاید رشد نکرده است و امید است که با آمدن مسئولان جدید و داشتن انرژی لازم شاهد آبادانی و پیشرفت مازندران در تمامی زمینه‌های یاد شده باشیم.
یادداشت از علی نوری