مازندمجلس: به گزارش نامه نیوز  روزنامه صبح نو در شماره امروز خود نوشته است : برای اولین بار نیست که مقربین « دکترعلی لاریجانی» هوای تأسیس حزب به سرشان می زند. دو سال پیش در همین ایام، نیروهای سیاسی نزدیک به رییس مجلس که کنش‌گران اصلاح طلب، آن‌ها را «اصول گرایان میانه رو» خطاب می‌کنند، تصمیم گرفتند برای حضوری چشمگیر در آوردگاه انتخابات مجلس دهم، یکی شوند و زیر چتر تشکلی واحد به نام «رهروان ولایت» مشق سیاست ورزی کنند.در نهایت اما خبری از قالب یافتن اعضای فراکسیون رهروان ولایت در چارچوب حزبی با همین عنوان به بیرون درز نکرد. در عوض، علی لاریجانی طرحی دیگر در آستین داشت؛ ائتلاف با اصلاح طلبان در قالب لیست امید. لاریجانی و یارانش از خیر تشکیل حزب گذشتند تا بلکه با تشبث به پتانسیل اجتماعی اصلاح طلبان و لیست امید، بتوانند بار دیگر ردای نمایندگی بر تن کنند.   لاریجانیون با حضور در لیست امید، ریسک بزرگی به جان خریدند؛ آنچنان که «کاظم جلالی» چند صباحی پس از سر و سامان گرفتن مجلس دهم، در گفت وگویی با «هفته‌نامه مثلث» ضمن صحه گذاشتن روی این مساله، به مبهم بودن آینده لیست امید در انتخابات اشاره کرد و گفت: «نمی‌دانستیم چه می‌خواهد بشود؛ همه ما در حال ریسک بودیم.»   هر چه بود، ریسک لاریجانی و یارانش با حضور دوباره در مجلس، منجر به سعادتی نیک فرجام برای ایشان شد. هر چند، بزنگاه انتخاب ریاست برای نخستین سال فعالیت پارلمان، به جداشدن راه اعتدالیون (نیروهای وفادار به روسای قوای مقننه و مجریه) از مسیر اصلاح‌طلبان انجامید؛ آنگاه که اعتدالیون و چه بسا بخشی از اصلاح‌طلبان، رأی به سلطه مجدد لاریجانی بر بهارستان دادند و دیگرانی، پشتِ عارفِ تازه در کسوت نمایندگی درآمده، ایستادند.این واقعه برای عارف بسیار گران آمد؛ به طوری که مرد اردکانی سیاست ایران، هر جا بساط تریبونی نصیبش شد، با خطاب و البته دو صد عتاب، درباره بی تعهدی اعتدالیون در جریان انتخاب ریاست مجلس، صحبت کرد. گلایه‌ها و طعنه‌هایی که در نهایت معاون اول دولت اصلاحات را بر آن داشت تا از پایان عصر ائتلاف با اعتدال‌گرایان سخن بگوید.    رییس شورای عالی سیاست گذاری اصلاح طلبان روز یکشنبه 26 شهریور در گفت وگو با سایت «شفقنا» درباره این موضوع تصریح کرد: «پیش بینی من این است که ما در انتخابات سال ۹۸ هم با پرچم اصلاح طلبانه وارد می‌شویم یعنی ائتلاف نمی‌کنیم؛ به اندازه کافی هم نیرو داریم.»هر چند، سخن عارف پیرامون لزوم پایان ائتلاف، با استقبال نه چندان گرم اصلاح طلبان رو به رو شد اما از تغییر کلی سیر مصلحت سنجی‌ها نسبت به شبه گفتمان اعتدال در جبهه اصلاحات حکایت داشت. شاید همین موضع دفعی و قهرآمیزعارف نسبت به اعتدال - به عنوان رهبر میدانی اصلاح طلبان - امروز باعث شده تا نزدیکان علی لاریجانی در مجلس، از همین حالا برای فردای خود دست به کار شوند.علی لاریجانی نیک می‌داند اگر نخواهد از همین حالا دست بجنباند و برای آینده سیاسی‌اش آستین بالا بزند، چه بسا فردا روزی مجبور شود در انتخابات مجلس یازدهم، چهار گوشه زمین پارلمان را به قصد وداع ببوسد.علی لاریجانی هیچ گاه علیه تحزب موضع نگرفته اما هیچ‌گاه چهره حزبی هم نبوده است. لاریجانی همواره مدیری بوده در رأس مجموعه‌هایی، بری از تعلقات سیاسی مرسوم؛ از ریاست صدا و سیما گرفته تا دبیری شورای عالی امنیت ملی. با همه این‌ها، شاید تهدید عارف به کنار کشیدن اصلاح طلبان از ائتلاف در اسفند سال 98(موعد انتخابات مجلس یازدهم)  رییس پارلمان و وردستانش را بر آن داشته تا به سوی توفیق اجباری «تحزب گرایی» آغوش بگشایند.فارغ از اینکه حزب منتسب به یاران علی لاریجانی، اصلاً تا چه حد بتواند در قامت یک تشکل جریان ساز عمل کند، نشان از هم و غم رییس مجلس برای پازل بندی آینده سیاسی‌اش دارد. هم و غمی که سخت می‌توان تصور کرد محدود به ریاست بر سریر مجلس باقی بماند. لاریجانی فکرهای بزرگ‌تری در سر دارد. شاید انتخابات 1400 و گرفتن بیرق اعتدال از دستان دکترحسن روحانی، همان فکر بکر آقای فیلسوف باشد.