مازندمجلس: جمله‌ای قدیمی هست که می‌گوید:«حتی اگر شما با سیاست کار نداشته باشید، این سیاست است که با شما کار دارد». حالا حتی در خلال یک دوره مسابقه فوتبال در آسیا به نظر می‌رسد «سیاست» بیش از «کیفیت» دارد روی همه چیز سایه می‌اندازد.

گزارش‌ها و نقدهایی از امارات می‌رسد که به صورت محسوسی اخبار و حواشی مربوط به تیم ملی فوتبال ایران، نادیده گرفته می‌شود و این کشور طبعاً با فرامین بالادستی اقدام به بایکوت خبری تیم ملی ایران کرده اند.

انگلیسی‌ها می‌گویند:«كسی كه به نی‌‌زن پول می‌دهد تعیین می‌كند چه بنوازد». بر اساس این گزاره، امارات متحده عربی میزبانی مسابقات را کسب کرده است، برای برگزاری این تورنمنت هزینه کرده و حق دارد میوه خود را از این بوستان بچیند. برای همین می‌گویند فوتبال حالا به یک «قدرت نرم» تبدیل شده و می‌توان از ظرفیت‌های آن برای نشان دادن قدرت خود و تضعیف رقبا استفاده کرد.

اما این رفتار تا چه اندازه با «بازی جوانمردانه» هم‌خونی دارد؟ با شعارهای فیفا که «فوتبال برای همه» یا شعار خود اماراتی‌ها که می‌گویند «آسیا را گرد هم می‌آوریم» چطور؟ آیا در این گوشه از دنیا که بوی خون و نفت و باروت در هم آمیخته شده، می‌شود به این شعارهای شیرین دل بست؟ 

تجربه نشان داده است که آسیا قاره‌ای توسعه نیافته است. حتی در کشورهای عربی بیشتر ترجیح داده‌اند مظاهر «مدرینته» را بخرند تا اینکه به سوی مدرن شدن افکار پیش بروند. در چنین فضایی کشورها به گل درشت‌ترین شیوه های ممکن تلاش می‌کنند باورهای ایدئولوژیک خود را غالب کنند.

روزگاری که عراق علیه ایران وارد جنگ شد، بازیکنان تیم ملی ایران برای شرکت در جام ملت‌های 1980 در کشور کویت به سر می‌بردند و این کشور در حمایت از عراق و پخش گزارش های تخریبی علیه ایران کوتاهی نمی‌کرد، بعد وقتی صدام حسین- دایناسور مست- به کویت حمله کرد، کویت از ایران چشم یاری داشت و در جام ملت های 1992 هیروشیما، کشورهای ایران، کویت و سوریه در یک سمت به عنوان دوست و کشورهای عراق، عربستان سعودی و حتی امارات متحده عربی در سمت دیگر گارد دشمنی گرفتند!

اصلِ «در سیاست نه دوست دائم وجود دارد و نه دشمن دائم» را به آشکارترین شکل در این مسابقات می‌توان دید. حالا یمن و عربستان، قطر و امارات، قطر و عربستان، ایران و عربستان و حتی کره شمالی – کره جنوبی با همه اختلافات سیاسی عمیقی دارند که دارند کنار هم قرار گرفته اند. اختلافاتی که حتی به فوتبال هم نفوذ کرده و در آشکارترین نمونه آن تیم های باشگاهی عربستان و ایران از همدیگر میزبانی نمی‌کنند اما ایران از تیم ملی عراق برای مصاف با حریفانش میزبانی می‌کند!

قطر و عراق تا اطلاع ثانوی با ما مهربان هستند اما تجربه نشان داده که در این عرصه هیچ چیز همیشگی نیست و چه بسا جام ملت‌های آینده جای دوست و دشمن عوض شود، اما توپ همچنان گرد است و برای پیروز شدن باید آن را از خط دروازه حریفان رد کرد.

سیاست همیشه و همه جا نقش کلیدی دارد. حتی اگر شما با آن کار نداشته باشید، او با شما کار دارد. به قول برتولت برشت:«بدترین بی‌سواد، بی‌سواد سیاسی است. وی کور و کر است، درک سیاسی ندارد و نمی‌داند که هزینه‌های زندگی از قبیل قیمت نان، مسکن، دارو و درمان همگی وابسته به تصمیمات سیاسی هستند. او حتی به جهالت سیاسی خود افتخار کرده، سینه جلو می‌اندازد و می‌گوید که؛«از سیاست بیزار است». چنین آدم سبک‌مغزی نمی‌فهمد که بی‌توجهی به سیاست است که زنــان فــاحــشه و کــودکان خــیابانــی می‌سازد، قتــل و غــارت را زیاد می‌کند و از همه بدتر بر فساد صاحبان قدرت می‌افزاید.»