مازندمجلس: وجود دو رقیب جدی و همتراز و حامیان وفادار اساس جذابیت هر مسابقهای است و در صورت نبود هر یک از این اضلاع، نه تنها ماهیت مسابقه را زیر سوال میبرد بلکه آن دیگری را هم در مسیر زوال و فراموشی قرار میدهد.
بطور مثال لیگ فوتبال ایران را بدون مسابقات دربی پایتخت یا استانها در نظر بگیریم. اگر یکی از تیمها که از قدیم بصورت سنتی رقیب هم بوده را بطور کامل از صحنهی رقابتها حذف کنیم، وجود آن دیگری هم بطور خودکار در خطر حذف شدن قرار میگیرد چرا که تمام جذابیت لیگ هر سال پیروزی و برد جام با حضور آن رقیب دیگر است و اصولا پیشرفت هر یک از دو تیم هم در سایهی حضور دیگری است.
در اقتصاد و سیاست هم این گونه است. اگر شرکت هووآوی، سامسونگ و اپل، کوکا و پپسی و ... خطر پیشی گرفتن رقیب را در خود احساس نمیکردند، بصورت لحظهای به فکر پیشرفت و توسعه ی تکنولوژیهای جدید نبوده و در واقع وجود رقیب هم برای پایش، برنامهریزی و توسعهی لحظهای آن شرکتها امری حیاتی است و هم برای افراد جوامع هم یک امر مثبت قلمداد میشود؛ چرا که در سایهی رقابت پهای پایانناپذیر خدمات بهتر و ارزانتری را دریافت میکنند. اما رقابت در فضای سیاسی کشور بصورت خطرناک و عجیبی مدیریت میشود.
دو جریان سنتی اصلاحطلب و اصولگرا که در بین جامعه شناخته شده و محبوبیت خود را دارند در این فضا بجای ایجاد یک رقابت جذاب و نفس گیر، در پی حذف کامل و زدن ریشهی رقیب در تلاشند و هر گاه فضای کافی در اختیار یکی از آنها قرار گیرد، تمامی تلاش و سیاستها بر پایهی نابودی و انحلال کامل آن دیگری است و نتیجهی این نوع سیاست در میان مدت و بلند مدت چیزی جز بیانگیزگی، فشل شدن و از دست رفتن بدنهی حامیان (به دلیل نبود رقیب جدی سنتی) و از همه مهمتر پایش و توسعه خواهد شد و در این میان جامعه و کشور متضرر اصلی این سیاست خواهد بود.
پیشنهادم به عنوان یک جوان فعال در عرصهی سیاست به هر دو جریان سیاسی کشور این است تا جایی که امکان دارد بجای استراتژی حذف رقیب با ایجاد یک برنامهریزی مدون در سه مرحلهی کوتاه مدت، میانمدت و بلندمدت گفتمان، اهداف و چشمانداز جدید خود را به افکارعمومی عرضه کرده و در پی تقویت خود گام بردارند و هر ساله رقابت جذابتر و تنگاتنگی را به نمایش در آورند که نتیجهی آن جامعهی شاداب و رو به توسعه همراه با بیم و امید خواهیم داشت که در آن دو قطبی کاذب و خطرناک دو جریان که در پی حذف و نیست و نابود کردن دیگری نیست بلکه همچون دو بال یک هواپیما در کنار هم اوج بگیریم.
مازندمجلس: