با این حال بیشتر مدیران از جناح سیاسی حاکم بر کشور نیز قبول دارند دهه 1390 بدترین دهه اقتصاد بوده است و دلیل آن نیز وجود یک دولت ناکار آمد در سالهای 1392 تا 1400 بوده است. اما واقعیت چیست ؟ واقعیت این است که بخش های گوناگون و فعالیت های اقتصادی در ایران به رغم خبرهای خوشی که اعضای دولت دربرابر خبرنگاران و به ویژه در صدا و سیما بر زبان می آورند هنوز با تنگناهای بزرگی روبه روهستند و اصولا شتاب و رشد دربخش و اقعی اقتصاد و نیز روندهای نگران کننده در بخش های مالی وپولی وارزی و بودجه ای همچنان خودنمایی می کنند.

نرخ شتابان تورم به مثابه آزاردهنده ترین پدیده زندگی شهروندان در این یک ونیم سال که دولت سیزدهم بر سر کار آمده است هرگز با ترمز دولتی روبه رو نشده و با شتاب به پله نخست مشکلات مردم رسیده است. دولت سیزدهم بارها وعده داه است شتاب نرخ تورم را کاهش می دهد اما نشده است. دولت وعده داده بود نرخ ارز را مهار می کند اما نتوانسته است و قیمت هردلار به نزدیک 40 هزارتومان رسیده است شوربختانه و بر اساس آمارهای مرکز پژوهش های مجلس دولت تا پایان سال 300 هزار تومان کسری بودجه دارد و این درحالی است که دولت می گوید امسال 34 میلیارددلار نفت فروخته است که چند برابر کل سال 1399 است. از سوی دیگر نرخ سرمایه گذاری هنوز به عدد مثبت هم نرسیده است و دولت نیز هزینه ای برای بخش عمرانی انجام نمی دهد و زیر ساخت ها ی ایران در حال فرسوده شدن هستند.

اما بدترین اتفاقی که در اقتصاد ایران افتاده و این بخش مهم از فعالیت های جامعه را به بدترین حالت رسانده این است که دولت هیچ تئوری و راه حل اجرایی برای آینده ندارد و هیچ اتفاق نظری برای عبوردادن از این وضعیت درمیان نهادهای قدرت دیده نمی شود. واقعیت تلخ و سخت این است که کسب وکار و زندگی و معیشت ایرانیان همچنان در تله سیاست خارجی و نیز منازعه های داخلی و از همه مهمتر واگرایی نهادهای قدرت با شهروندان گرفتارشده است. اقتصاد ایران تا روزگاری که از این تله رها نشود روی خوش نمی بیند و شهروندان فقیر و فقیرتر می شود.